Indie

WOLONTARIAT SALVATTI.PL

17 lipca do 30 sierpnia 2025

Rozalia Goleń, Ania Wasilewska, Amadeusz Kiedrowski

Tam, gdzie nic nie jest pewne – wolontariat wśród wzgórz Nagalandu

17 lipca 2025. Tego dnia zaczęła się nasza misyjna podróż, lecz nie możemy powiedzieć, że też wtedy zaczęła się nasza przygoda. Ona rozpoczęła się na tydzień przed naszym wylotem, gdy dostaliśmy wiadomość na skrzynkę mailową, że nasze wizy zostały odrzucone. Tydzień ten spędziliśmy intensywnie na ponownym  wypełnianiu formularzy i wyprawach do indyjskiej ambasady, które wprawiały nas w emocjonalny rollercoaster. Jeszcze 2 dni przed wylotem nie wiedzieliśmy czy wizę otrzymamy. Natomiast dzień przed wylotem odetchnęliśmy z ulgą, gdy tym razem dostaliśmy informację, że nasze wizy są gotowe do odebrania.

Przed bramkami, już na lotnisku, zostaliśmy pobłogosławieni przez siostrę Annę oraz Monikę, które trzymały kciuki za naszą podróż. Wiedziały, że przed nami stoi ciekawie zapowiadający się tydzień podróży na miejsce docelowe. O godzinie 15, pełni ekscytacji, weszliśmy na pokład samolotu. Siedzieliśmy w samolocie jako jedyni Europejczycy, wśród ludzi wracających do domu, wśród języków, których nigdy nie słyszeliśmy. Nocny lot trwał sześć i pół godziny, który spędziliśmy na oglądaniu filmów, ponieważ ekscytacja nie pozwalała nam zmrużyć oka.

W Delhi, zaraz po wyjściu z samolotu powitały nas zachwycające hinduskie mudry – tradycyjne gesty dłoni symbolizujące pokój i gościnność.

Po przejściu przez okienka i odebraniu bagaży, zanim nawet zdążyliśmy wymienić pierwsze spojrzenia, otoczyli nas taksówkarze. Uśmiechy, nagabywanie, a gdy odmówiliśmy: gniewne gesty. Ich natarczywość była jak pierwsze uderzenie egzotyki: intensywne, głośne i nieco przytłaczające. Nasz hotel był tuż przy lotnisku, zaledwie minutę spacerem od terminalu 1, skąd następnego dnia mieliśmy lecieć dalej, natomiast droga z terminalu 3 do terminalu 1 taksówką trwała prawie pół godziny. Stąd musieliśmy się przeprawić przez chmarę nagabujących oszustów i trafić na miejsce, z którego można zamówić sprawdzoną taksówkę. Lokalizacja naszego hotelu była ciemna, nieco wątpliwa, z ulicą, na której życie tętniło długo po zmroku. Sam budynek nie budził zachwytu: zniszczone ściany, skrzypiące, połamane łóżka. Tej nocy nie zmrużyliśmy oka. O piątej rano, z zakasanymi rękawami, wyruszyliśmy w stronę lotniska, zmęczeni, ale gotowi na kolejny etap. Lot do Dimapuru był krótki, ale po wyjściu na płytę lotniska uderzył nas gorąc i wilgoć tak gęsta, że aż trudno było oddychać. O 15:45, z walizkami w dłoniach, stanęliśmy przy niewielkim okienku „Tourist Immigration Office”. Tam dowiedzieliśmy się, że nie mamy wymaganego pozwolenia na wjazd do stanu Nagaland. Przepis został wprowadzony niedawno, ze względów bezpieczeństwa, a my, nieświadomi nie rozumieliśmy o co chodzi. Ksiądz Thomas, który odebrał nas z lotniska, natychmiast przejął sprawy w swoje ręce. Widzieliśmy, jak rozmawia z policją, gestykuluje, tłumaczy. W końcu wskazał na pancerne auto marki Mahindra. Wsiedliśmy, a wraz z nami policjantka o poważnym spojrzeniu. Pojechaliśmy na komisariat. W środku spisano nasze dane, a ksiądz Thomas został przesłuchany w innym pokoju. Atmosfera była dziwnie spokojna, jakby wszyscy mieli na to czas. W końcu jeden z policjantów uśmiechnął się i poprosił nas o opuszczenie komisariatu. Problem jednak pozostał: nie mogliśmy opuścić Dimapuru. Zawieziono nas do domu biskupa, który w tym czasie przebywał w Stanach. Przywitali nas księża i zaprosili na obiad: pierwszy ciepły posiłek, dzięki któremu poczuliśmy, że w końcu można usiąść. Po wszystkim ksiądz Thomas musiał wrócić, a my czekaliśmy na ojca Jacoba, który wyruszył do nas z samego rana, by dotrzeć tutaj wieczorem. Gdy usłyszeliśmy klakson, wybiegliśmy z pokojów. Ojciec Jacob wysiadł z samochodu i powitał nas jego szeroki uśmiech, koszulka z napisem „Thailand” i aura człowieka, który natychmiast wzbudza sympatię. Mimo dwudziestu godzin podróży usiadł z nami do kolacji, żartował i rozładował cały stres ostatnich dwóch dni. Po posiłku pomógł nam wypełnić wniosek o pozwolenie na pobyt w Nagaland i siedzieliśmy nad wolno działającą stroną ok. dwóch godzin.

Kiedy w końcu gasiliśmy światło, zmęczeni, ale pełni wrażeń, zgodnie rzuciliśmy: ,,No… będzie ciekawie!”

I w tym krótkim zdaniu zmieściła się cała nasza dotychczasowa podróż: nieprzewidywalna, pełna niespodzianek, ale piękna już od pierwszych chwil.

Podczas naszego krótkiego pobytu w Dimapurze nie mieliśmy czasu na nudę. Pogoda w tym mieście przypomina duszące ciepło fińskich saun, podczas naszego pobytu temperatura odczuwalna wynosiła ok. 45 stopni, a każdy oddech zdawał się zagotowywać płuca od środka. Wieść o trójce nielegalnych imigrantów z Polski :), którzy bez pozwolenia na pobyt utknęli w największym mieście w Nagaland, szybko się rozeszła i o poranku przyjechał nas zobaczyć rektor St. Joseph College. Okazał się bardzo otwartym i ciekawym księdzem, który chciał się dowiedzieć czegoś o Polsce i naszym zadaniu, które będziemy wykonywać w wiosce Phuvkiu. Po rozmowie okazało się, że zaplanował dla nas cały dzień zwiedzania okolicy, więc po zakupach w pobliskim markecie gdzie kupiliśmy wiele przydatnych rzeczy dla dzieci w szkole w Phuvkiu, ruszyliśmy z Ojcem Jacobem na zwiedzanie miasta. Opuszczając mury domu biskupa i centrum miasta, zobaczyliśmy surowe realia życia mieszkańców Dimapuru, które dla nas wydawały się szokujące, a dla mieszkańców wiosek jak Phuvkiu: wydają się luksusem. Dzięki Ojcu Kubie (tak nazywamy Ojca Jacoba) i rektorowi college’u w Kohimie, mieliśmy szansę zobaczyć wiele ciekawych miejsc w okolicy i zanurzyć się w kulturze plemion Naga. Odwiedziliśmy lokalne seminarium, do którego trafiają już młodzi chłopcy w wieku 16 lat i na samym początku przez kilka lat studiują filozofię. Okazało się, że w ten dzień w seminarium jest zorganizowany turniej piłki nożnej między klasami, który mieliśmy zaszczyt obejrzeć, a po nim przeszliśmy się przez wiszący most nad rzeką w pobliżu, który był dla nas wielką atrakcją. Kolejną stacją był St. Joseph University nieopodal miasta. Wielki kampus uniwersytetu wywołał na nas wrażenie.

Zostaliśmy oprowadzeni po każdej części kampusu, a najbardziej zainteresowało nas muzeum ukazujące piękno tradycji plemion Naga. Tam dowiedzieliśmy się o ciekawych, a zarazem tragicznych i przerażających tradycjach i historii tego terenu. Nagaland zamieszkuje ok. 2mln ludzi, którzy są podzieleni na 17 plemion, a każda z wiosek ma swój oddzielny dialekt i unikalne tradycje. Także szokująca dla nas było informacją, że podczas wojen między plemionami, wojownicy odnoszący zwycięstwo, odcinają głowy najdzielniejszym wojownikom strony przeciwnej, a ta praktyka jest określana mianem ,,headhuntingu”. Dzięki prężnym działaniom amerykańskich misjonarzy w latach sześćdziesiątych, 90% populacji Naga to chrześcijanie, natomiast tylko 20% z nich to katolicy, a reszta to baptyści. Wraz z wzrostem popularności chrześcijaństwa w regionie, zaczęto odchodzić od tej praktyki, jednak od czasu do czasu podczas wewnętrznych wojen stosuje się tą brutalną ,,tradycję”. Nasza wioska należy do plemiona Yimkhiung i sama 15 lat temu doświadczyła wewnętrznego sporu i wojny między plemionami obecnie zamieszkującymi miasto Kiphire. Dzięki uprzejmości pracowników Uniwersytetu mogliśmy potrzymać tradycyjne maczety, włócznie i założyć na głowy czapki wojowników.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Pod tym samym słońcem – wolontariat w Tanzanii

Wolontariat misyjny to doświadczenie, które zostaje w człowieku na długo. Podczas kilku tygodni spędzonych w Tanzanii mieliśmy okazję uczestniczyć w codziennym życiu dwóch wspólnot sióstr misjonarek – w Chekereni i Wasso, w sercu regionu Ngorongoro. Spotkaliśmy się z dziećmi, które mimo trudnych warunków z entuzjazmem przychodzą do szkoły, oraz z siostrami, które codzienną pracą, modlitwą i uśmiechem tworzą przestrzeń godności, miłości i nadziei.

Chekereni – pierwszy przystanek

Nasza przygoda rozpoczęła się 9 lipca 2025 roku, po niemal dobie podróży z Polski przez Warszawę, Dohę, Nairobi aż do lotniska Kilimandżaro. Chekereni to niewielka miejscowość w pobliżu Arushy, gdzie siostry prowadzą szkołę dla dziewcząt.

Już od pierwszego dnia byliśmy zanurzeni w lokalną rzeczywistość – modlitwy, codzienne obowiązki, odwiedziny w klasach, bibliotece i pracowni komputerowej, która pilnie potrzebuje modernizacji. Dzieci z ciekawością słuchały opowieści o Polsce i Europie, a my poznawaliśmy ich codzienne wyzwania – życie w trudnych warunkach, przy ograniczonym dostępie do wody, w suchym, pylistym klimacie. W tym czasie trwa również budowa nowego internatu – inwestycji, która może znacząco poprawić warunki życia dziewcząt pochodzących z oddalonych wiosek.

Tengeru – ślad polskiej historii

Odwiedziliśmy także cmentarz polskich uchodźców w Tengeru – niezwykle poruszające miejsce, które przypomina o losach Polaków zesłanych na Syberię, a później osiedlonych w Tanzanii w czasie II wojny światowej. To ważna, choć wciąż mało znana karta naszej historii – godna przypominania i przekazywania kolejnym pokoleniom.

Święcenia w Arushy – żywy Kościół

Szczególnym przeżyciem była uroczystość święceń kapłańskich w katedrze w Arushy. Trwająca sześć godzin liturgia była pełna modlitwy, śpiewu i radości. Wierni przyjechali z odległych regionów, by towarzyszyć nowo wyświęconym kapłanom. Po Mszy Świętej mieliśmy okazję poprosić jednego z neoprezbiterów o błogosławieństwo – gest, który głęboko nas poruszył i przypomniał o jedności Kościoła.

Wasso – szkoła wśród Masajów

W połowie lipca dotarliśmy do Wasso – miejscowości położonej w regionie Ngorongoro, zamieszkanej głównie przez społeczność Masajów. Sama podróż była już afrykańską przygodą – 13-godzinna trasa pełna przystanków, awarii i lokalnej muzyki Tanzanian disco w przepełnionym autobusie. „Pole pole” – czyli powoli – to afrykański rytm, którego trzeba się nauczyć.

W Wasso siostry prowadzą przedszkole i szkołę podstawową z internatem, do której uczęszcza ponad 300 dzieci. Zajęcia prowadzone są w języku angielskim, co jest ogromnym wyzwaniem, gdyż dzieci na co dzień mówią w suahili i dialekcie masajskim. Szkoła funkcjonuje bardzo sprawnie, jednak zmaga się z wieloma brakami: brak prądu, przestarzały sprzęt, skromne boisko, brak placu zabaw, zabawek i materiałów edukacyjnych, a także toalety w złym stanie technicznym. Internat, w którym mieszka ponad 100 uczniów, również wymaga pilnej rozbudowy – wiele dzieci mieszka tam w bardzo trudnych warunkach, a budynek jest mocno zniszczony i przepełniony.

Nasza misja – obecność, relacje, wsparcie

Nasze dni w Wasso wypełniała praca: pomagaliśmy przy lekcjach, prowadziliśmy zajęcia muzyczne, taneczne i sportowe, opiekowaliśmy się zwierzętami, pracowaliśmy w ogrodzie, cerowaliśmy ubrania uczniów. Organizowaliśmy też zabawy z chustą animacyjną i zajęcia z klockami LEGO, które były dla dzieci zupełną nowością. Otrzymane książeczki w języku angielskim i kartki od dzieci z Polski wywołały ogromną radość – to były prawdziwe mosty łączące dwa światy.

Oto jest dzień – próby śpiewu z dziećmi

zajęcia z wrażliwości i wyobraźni

na ludową nutę w Wasso, integracja zabawa śmiech, no i ten kurz

Mieliśmy również okazję odwiedzić szpital prowadzony przez siostry – jedyną placówkę medyczną w regionie. Mimo skromnego wyposażenia, zapewnia on podstawową opiekę mieszkańcom – głównie Masajom. Ci, którzy wymagają poważniejszego leczenia, muszą być transportowani nawet 400 km do Arushy.

Wizyta w wiosce Masajów – cisza, która mówi najwięcej

Wizyta w jednej z masajskich wiosek była dla nas lekcją pokory i milczenia. Domy z gliny i gałęzi, bez światła, bieżącej wody i toalet. Wewnątrz ciemno, dym z paleniska unosi się bez ujścia. Dzieci od najmłodszych lat zajmują się młodszym rodzeństwem lub pomagają w gospodarstwie. Edukacja jest dostępna tylko dla nielicznych – wiele dzieci pokonuje pieszo kilkanaście kilometrów, aby dotrzeć do szkoły, jeśli rodzice im na to pozwolą.

Siostry każdego dnia wykonują ogromną pracę u podstaw – uczą higieny, wspierają kobiety, przekonują rodziny do posyłania dzieci do szkoły. To ciężka praca, ale przynosząca owoce – w postaci uśmiechów dzieci, które dostają szansę na inną przyszłość.

Siostry Oblatki – serce misji

Siostry są obecne wszędzie – w klasach, w kuchni, przy zwierzętach, w ogrodzie, w szpitalu. Pracują bez wytchnienia, a mimo to mają czas na modlitwę, uśmiech i wsparcie dla nas, wolontariuszy. Ich radość, pokora i duchowa siła są najpiękniejszym świadectwem Ewangelii w praktyce. W ich obecności zrozumieliśmy, że prawdziwa służba nie potrzebuje wielkich słów – wystarczy obecność i serce.

Wolontariat, który uczy i przemienia

Wolontariat misyjny to nie tylko czas dzielenia się, ale i uczenia się. Spotkaliśmy się z ubóstwem, które nie zabiera radości. Z prostym życiem, które nie gasi nadziei. To doświadczenie zmienia spojrzenie – pokazuje, że nie potrzeba wiele, by być blisko drugiego człowieka. Wystarczy trochę czasu, otwarte serce i gotowość do słuchania.

Tanzania to nie tylko rajskie widoki. To codzienność pełna wyzwań, ale też niesamowitego piękna. To ludzie, których warto poznać. To świat, który uczy wdzięczności i pokory.

Dołącz do nas!

Misje w Tanzanii wciąż potrzebują wsparcia. Jeśli czujesz, że chciałbyś przeżyć coś prawdziwego, zobaczyć świat z innej strony i zostawić po sobie ślad dobra – dołącz do wolontariatu misyjnego. Bo jak mówił św. Wincenty Pallotti: „Miłość Chrystusa przynagla nas.”

Tak się dzisiaj pożegnaliśmy – Nie zwlekaj Ruszaj. Nieoczekiwanie ta pieśń stała się hymnem naszego wyjazdu do Tanzanii

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

 

Etiopia

 

WOLONTARIAT SALVATTI.PL

10 kwietnia do 4 maja 2025

Tadeusz Kołodziejek

 

 

Moja Galilea

 

Hasło obecnego Roku Jubileuszowego 2025 „Pielgrzymi nadziei” jeszcze bardziej zmobilizowało mnie, aby po raz drugi wyjechać na wolontariat do Afryki. Święta Wielkanocne dane mi było spędzić już na misji. W przeżywaniu radości płynącej ze Zmartwychwstania Jezusa towarzyszyła nam słoneczna kąpiel, której było w obfitości. Z różnych powodów niezależnych ode mnie, prace przy budowie Kaplicy się opóźniły. Skupiłem się na doraźnych naprawach hydraulicznych, montowaniu zamków do metalowych drzwi powstającej plebanii oraz budowie murowanej zagrody dla kóz, które mają duże znaczenie dla misji.

Każdy wyjazd na wolontariat traktuję jako dziękczynienie Panu Bogu za otrzymane łaski, ale ta rozłąka z rodziną była szczególna. Zawsze fascynowały mnie słowa Jezusa, które wypowiedział do niewiast po swoim Zmartwychwstaniu. „Nie bójcie się, idźcie i oznajmijcie moim braciom niech idą do Galilei, tam mnie zobaczą”. Wyjeżdżając do Etiopii czułem, że to będzie moja Galilea.

 

Każdy wyjazd zatwierdza Ewelinka. Nie jest łatwo uzyskać pozwolenie na wyjazd, ale ostatecznie dochodzimy do porozumienia.

 

Wspólnota jaką udało się Siostrze zbudować była i pozostanie w mojej pamięci grupą ludzi, którzy w każdym działaniu okazują sobie szacunek. We wspólnym przygotowaniu posiłków, sprzątaniu, zmywaniu towarzyszyła im radość, którą okazują sobie miłujący się ludzie. Byłem pełen podziwu i zachwytu. Uczyłem się pokory i świętości od Siostry i Tych kilku pracowników misji.

 

Praca jakiej podjęła się Siostra jest czymś niezwykłym. Rejonu, w którym usytuowana jest misja nie można zaliczyć do bezpiecznych. Mimo różnych problemów 65 dzieciaków i ich mamy otrzymują bezinteresowną pomoc.
Warunki, ze względu na wysokie temperatury, nie są lekkie, ale dobry Bóg wyposaża i nieustannie czuwa, aby pokonywać trudności.

 

Kończąc, dziękuję Panu Bogu za opiekę i bezpieczny powrót. Dziękuję ks. Jerzemu Limanówce i całemu zespołowi Fundacji Salvatti.pl za zaufanie, jakie otrzymuję oraz Wszystkim wspierającym duchowo  i materialnie. Pozdrawiam.

Tadeusz