Centrum Nadziei dla dzieci w Kibilizi

Kibilizi — niewielka miejscowość w Rwandzie — kryje w sobie miejsce, które dla wielu dzieci ze specjalnymi potrzebami staje się domem, szkołą i nadzieją. To Centrum Nadziei Palottiego, wspierane przez Fundację Salvatti.pl i lokalne oraz międzynarodowe źródła.

Ten reportaż to próba zajrzenia za kulisy codziennego życia dzieci tam mieszkających i uczących się — ich radości, wyzwań, relacji i marzeń.

Kim są podopieczni i jaka jest misja ośrodka?

Ośrodek przyjmuje dzieci z autyzmem oraz z łagodnymi i umiarkowanymi niepełnosprawnościami intelektualnymi.
Program edukacyjno-rehabilitacyjny trwa dwa lata, podczas których dzieci uczą się umiejętności życia codziennego, komunikacji, prostych czynności praktycznych.
Ośrodek stawia na integrację i inkluzję — nie chodzi o izolację, lecz o to, by każdy miał szansę rozwijać się i być częścią społeczności.
Oprócz edukacji, działa także Vocational Training Center (ośrodek szkolenia zawodowego), gdzie młodsze osoby uczą się umiejętności, które mogą później przynieść im samodzielność.

Poranek w Kibilizi

Dzień zaczyna się wcześnie. Pracownicy przychodzą, witają się z dziećmi, pomagają w porannej higienie i śniadaniu. To czas, kiedy dzieci gromadzą się w małych grupach — niektóre potrzebują więcej wsparcia niż inne. W tle słychać odgłosy rozmów, śmiechów i delikatnych kroków.

Niektóre z dzieci są bardziej samodzielne — potrafią same ubrać się, umyć twarz, podać sobie kubek wody. Inne wymagają pomocy przy czynnościach podstawowych. Tu pracownicy i wolontariusze uczestniczą w życiu dzieci na każdym kroku.

Zajęcia edukacyjne i rehabilitacyjne

Klasy szkolne

Ośrodek ma kilka klas — w każdej pracuje kilku wychowawców i pedagogów specjalnych. Nauczyciele dostosowują tempo do możliwości dzieci. Lekcje mogą dotyczyć mowy, pisania prostych słów, liczenia, rozumienia otoczenia, ale też ćwiczeń manualnych.

Wiele z zadań wygląda jak zabawa: puzzle, układanki, kolorowanie, prace ręczne. Celem jest nie tylko wiedza, ale rozwijanie cierpliwości, koncentracji i pewności siebie.

Rehabilitacja i terapie

Codziennie dzieci uczestniczą w ćwiczeniach motorycznych — poprawa równowagi, koordynacji ruchowej, stymulacja sensoryczna. Czasem włączane są terapie wspierające komunikację (mowa, gesty) lub psychologiczne.

Przerwy, posiłki, relacje

W ciągu dnia są przerwy — moment, by pobiegać, pobawić się, porozmawiać. Choć infrastruktura może być skromna, to dzieci starają się korzystać z przestrzeni jak najlepiej: grają w proste gry, rozmawiają, spacerują po ogrodzie ośrodka.

Pora obiadowa to ważny moment wspólnoty. Dzieci razem spożywają posiłki, często przygotowywane na miejscu lub dostarczane przez wsparcie Fundacji i darczyńców.

Między nimi tworzą się relacje — nawet jeśli ktoś nie mówi płynnie, gest, uśmiech czy spojrzenie buduje więzi.

Wydarzenia i goście

Z sieci społecznościowych Fundacji pochodzą relacje, że niedawno w ośrodku gościli przedstawiciele Uniwersytetu Agder w Norwegii, prowadzili rozmowy, odwiedzili dzieci i pracowników. Facebook+1

Jeden z filmów opublikowanych na Facebooku pokazuje, jak dzieci z Centrum Nadziei w Kibilizi witają gości uśmiechami i radosnymi głosami. Facebook
Na zdjęciach widać dzieci i opiekunów stojących przy budynkach ośrodka, uczestniczących w zajęciach zbiorowych.

Takie wizyty nie są jedynie symboliczne — to momenty wymiany doświadczeń, wsparcia, inspiracji.

Wyzwania codzienności

Limit zasobów: ośrodek potrzebuje stałego wsparcia na materiały edukacyjne, wyżywienie, rehabilitację, sprzęt.
Kadry wyspecjalizowane: praca z dziećmi o potrzebach specjalnych wymaga cierpliwości, wiedzy i stałego szkolenia — to obciążenie emocjonalne i fizyczne.
Trudności integracyjne z otoczeniem: społeczność lokalna czasem ma ograniczoną świadomość niepełnosprawności, co może prowadzić do wykluczenia lub stygmatyzacji.
Utrzymanie infrastruktury: budynki, sale terapeutyczne, sprzęt — wszystko wymaga konserwacji.

Nadzieje i marzenia

Dla wielu dzieci Centrum jest miejscem, gdzie czują się akceptowane i zauważone. Nawet małe postępy (nawet gest, uśmiech, samodzielne czynności) są powodem do radości.

Ośrodek stara się rozwijać program szkoleniowy tak, by młodzi absolwenci mogli zdobywać umiejętności, które pozwolą im zarabiać na siebie — choćby w drobnych pracach lokalnych.

Nasza fundacja Salvatti wspiera te działania — poprzez zbiórki, darowizny, promocję projektu, łączenie darczyńców z potrzebami ośrodka.

Co możemy zrobić?

Codzienność w Centrum Nadziei — mimo wyzwań — to codzienność nadziei. To miejsce, gdzie dzieci z niepełnosprawnościami są ważne i uczą się, jak być częścią świata.

Dowiedz się więcej tutaj: KIBILIZI